Niezwykle sielankowo, na skraju pałacowego stawu usytuowany jest Pałacyk Bażanci. Z własnym miniaturowym portem i jedyną latarnią Saksonii już za czasów Augusta Mocnego był miejscem szumnych uczt i zabaw.
Powstanie rokokowej budowli zawdzięczamy Augustowi Mocnemu, który w 1728 roku położył pod niego kamień węgielny. W roku 1770 powstały stojące przed Pałacykiem Bażancim woliery (Garnhaus). W ramach intensywnych prac renowacyjnych w latach 2010 i 2013 odtworzone zostały całkowicie egzotyczne i unikatowe okładziny ścienne wykonane z piór i słomy oraz ozdobione koralikami i haftem chinoiserie.
Pałacyk Bażanci w Moritzburgu zalicza się do najznamienitszych zabytków Niemiec, posiadających wysoką wartość historyczną.
W Pałacu Moritzburg powstaje bażanciarnia
Wraz z przebudową pałacu w XVIII wieku August Mocny zlecił, w 1728 roku budowę na wschód od pałacu myśliwskiego bażanciarni, gdzie hodowane miały być bażanty na królewski stół. W czasie wojny siedmioletniej (1756 - 1763) ogród wraz z bażanciarnią zostały jednak zniszczone.
Odbudowa i ukończenie
Rok po objęciu tronu elektorskiego, w roku 1769 książę Fryderyk August III. – rozpoczął przebudowę obiektu. Hrabia Camillo Marcolini — szambelan i przyjaciel młodego księcia z młodości — wydzierżawił ogród i zlecił architektowi Johannowi Daniellowi Schade wzniesienie nad starą bażanciarnią letniego pałacyku. Budowla w stylu chinoiserie wznoszona była od 1770 do 1776 roku i została ostatecznie rozszerzona o Garnhaus (pl. ptaszarnię), fontannę, żywopłot literowy i dom mieszkalny Marcoliniego, a także spichlerze, stajnie i powozownie. W latach 1775 i 1776 dobudowano molo z latarnią, port i dardanele. W tym samym roku powstała również fregata oraz dwie sztuczne wyspy.
Po 1815 roku wstrzymano intensywną hodowlę bażantów, ograniczając ją tylko do chowu szlachetnej rasy bażantów i innych egzotycznych ptaków. Do 1945 roku bażanciarnia była własnością saskiej rodziny królewskiej. Dziś większość terenu ogrodu jest własnością Wolnego Państwa Saksonii. To do jego zadań należy rekonstrukcja historycznych struktur.
Od rodziny królewskiej do Wolnego Państwa
Pałacyk bażanci uważany jest za ostatni zachowany oryginalnie w stylu drezdeńskiego rokoko pałac Saksonii. Na powierzchni prawie 13,4 metrów kwadratowych Johannowi Danielowi Schade udało się stworzyć arcydzieło architektoniczne. We wnętrzu pałacyku kryje się antykamera, gabinet, salon, sypialnia, umywalnia i przedpokój. Na piętrze znajduje się nawet jadalnia i mały apartament. W tym maleńkim wnętrzu odkryć można wiele ciekawych rozwiązań, które ułatwiały książęce życie .